تعداد بازدید : 69335
تعداد نوشته ها : 17
تعداد نظرات : 4
در ادوار پيش، اصفهان نقش پلي را داشت كه قسمتهاي كم ارتفاع شرق فلات ايران را با سرزمين هاي كوهستاني غرب مرتبط مي ساخت و براي اطراق سرمازدگان كوهستان غرب و گرمازدگان و خستگان هواي خشك شرق، محل مناسب و مطلوبي بود. از اصفهان قبل از اسلام، يعني دوره حكومت مادها و دوره شاهنشاهي هخامنشيان، اشكانيان و ساسانيان اطلاعات زيادي در دست نيست و از آن دوره ها، آثار قابل توجهي بر جاي نمانده است. آنچه مسلم است، استقرار جلگه اصفهان درميان بيابان ها و كوه هاي خشك مركزي ايران از يك طرف و اهميت و موقعيت ارتباطي خاص آ
جمعيت تقريبي اصفهان را در دوره هاي پيش از تيموريان و مغولان، براساس برآوردهاي مورخان و جهانگردان و بررسي ديگر آثار و شواهد، حتي تخمين نمي توان زد. در دوره صفويه و دوران سلطنت شاه عباس نيز به رغم تعداد زياد جهانگردان خارجي كه درباره جمعيت اصفهان حدسهايي زده اند راه بجايي نمي توان برد. شاردن كه در دوران سلطنت شاه عباس دوم (1052 تا 1077 هجري قمري/="1642" تا 1667 مسيحي) در اصفهان بوده است جمعيت اين شهر را حداقل 600000 و حداكثر يك ميليون و صد هزار نفر تخمين مي زند. اين با شكوه ترين و آبادترين دوره حي
شهر اصفهان در 424 كيلومتري جنوب تهران واقع شده است. اصفهان از آنجا كه مركز استان است بين دو رشته كوه قرار دارد. در غرب مناطق كوهستاني تا استان چهارمحال ادامه دارد. در شرق كوههاي كركس و قهرود واقع شده‌اند. منطقه جلگه‌اي از آبرفت جويبارهاي كوهستاني و رودخانه زاينده رود به وجود آمده است.اصفهان با داشتن آب و هواي معتدل نسبتا فصلهاي منظمي دارد. زاينده رود با جاري ش