در ادوار پيش، اصفهان نقش پلي را داشت كه قسمتهاي كم ارتفاع شرق فلات ايران را با سرزمين هاي كوهستاني غرب مرتبط مي ساخت و براي اطراق سرمازدگان كوهستان غرب و گرمازدگان و خستگان هواي خشك شرق، محل مناسب و مطلوبي بود. از اصفهان قبل از اسلام، يعني دوره حكومت مادها و دوره شاهنشاهي هخامنشيان، اشكانيان و ساسانيان اطلاعات زيادي در دست نيست و از آن دوره ها، آثار قابل توجهي بر جاي نمانده است. آنچه مسلم است، استقرار جلگه اصفهان درميان بيابان ها و كوه هاي خشك مركزي ايران از يك طرف و اهميت و موقعيت ارتباطي خاص آن در مركز فلات پهناور ايران از طرف ديگر، تاريخ و سابقه آن را به سابقه و قدمت كشور ايران مرتبط كرده است. پيش از برپايي پادشاهي مادها، اصفهان حد شرقي ممالكي بوده است كه بابلي ها از آن اطلاع داشته اند و به احتمال قوي جزو ناحيه ( انزان) يا (انشان) بوده است.

استان اصفهان يكي از بزرگترين مراكز توليد انواع مختلف صنايع دستي ايران محسوب مي شود. اين استان از قديم الايام مهد هنرهاي زيبا و صنايع ظريفه بوده است. تزئينات آجري، كاشي كاري، گچ بري و انواع خط در آثار تاريخي اصفهان، از حدود قرنها پيش تا دوره معاصر، بر اطراف و جوانب مناره ها و داخل و خارج مساجد، قصرها و هنرهاي زري دوزي و قلم كاري، ترمه و نقره كاري و تذهيب و تحرير انواع كتاب، قرآن و قطعات نگارگري و نقاشي جملگي به مركزيت هنري اصفهان گواهي مي دهند.

سيم كشي، زركشي، زربافي، گلابتون دوزي، پولك دوزي، زنجيره بافي، قالي بافي و نساجي از صنايع دستي رايج اصفهان است. اين صنايع در عهد شاهان صفوي رونق فراوان داشت. در دوران قاجاريه، بازار صنايع دستي در اصفهان از رونق افتاد. ولي بعد از انقلاب مشروطه باز توسعه يافت. به طور كلي طرح و نقش عموم مصنوعات دستي اصفهان اعم از فرش و قلمكار و ظروف قلم زني و كاشي، دوختني هاي روي پارچه تحت تاثير طرحهاي تزئيني دوران صفويه قراردارد و طراحان اصفهان، به نسبت قدرت درك و مهارت خود از آثار قديمي اقتباس مي كنند.